Mondros Ateşkes Antlaşması sonrası, itilaf devletleri emellerine ulaşmak üzereydiler. Nitekim Musul kaybedilmiş, Halep elden çıkmış, Filistin yetim kalmış, hademül haremeyn olan Osmanlı Hicazdan firak etmek zorunda kalmıştı.

Anadolu ise göğsüne değmesini istemediği namahrem eli kesip atmak için teşkilatlanmaya çoktan başlamıştı. Kuvayi Milliye hareketine yurdun her yerinden katılım sağlanıyor, bağımsızlık özgürlük ateşi her geçen gün artıyordu. Bu ateş daha da büyüdü yüreklerde yangına döndü. Bu yangın vatan toprağına düşman postalı bastırtmamak, İslam diyarı bu olan topraklarda çan sesi dinlememek için harekete geçti.  Sarı saçlı mavi gözlü bir Osmanlı Askeri çıktı geldikleri gibi giderler dedi. Doğu anadoluda güney doğu anadoluda batı anadolu bir bir düştü düşman cepheleri. Bir bir yükseldi Allahu Ekber nidaları. Vatan sana canım feda dediler, gerçekten de canlarını feda ettiler bu vatan toprakları için.

Sonra sarı saçlı mavi gözlü biri çıktı, adı: Mustafa Kemal. 28 Ekim gecesi arkadaşlarıyla toplantıdayken 'Efendiler! Yarın cumhuriyeti ilan edeceğiz.' dedi. Yarın oldu ve devlet Cumhuriyet oldu. Türkiye Cumhuriyeti. 1000 küsür senelik devlet geleneğine bir 100 daha eklendi. Ve bizler cumhuriyetin daha iyi, daha refah, daha aydınlık bir geleceğe taşımak için çabalıyoruz.